Buldre i Boulder

Før internett var det klatremagasina som formidla klatre nyheiter og skreiv den nyare klatre historia. Som gira klatrar har eg kjøpt og abonnert både på Climbing og Rock and Ice. Begge desse blada har sitt hovudkontor i Boulder, Colorado. Min første tur til Boulder var hausten 1992. Eg hadde med meg eit Climbing med ein artikkel om buldringa på Flagstaff. Med iver sykla eg opp til Flagstaff og buldra. Ein anna praktisk del av tidleg 90-åra var at heller ikkje crash pad hadde blitt utbredt. I skulderveska hadde eg eit par La Sportiva Kendo, ein gul og rosa Troll kalkpose og oppdrift til mange fine framtidige klatreturar.

Flagstaff ligger nokre kilometer frå Boulder sentrum.

Flagstaff ligger i front range'en som dei lokale kallar den nedre delen av fjellkjeda Rock Mountain.  I den bynære delen av Rock Mountain rundt Boulder finn ein eit nettverk av stiar for turgåarar og terrengsykkelistar. Av klatring finn ein Flat Iron som er dei tre markante fjelltoppane som er godt synleg vest av byen. På desse kan ein klatre fleire taulengder spennade svaklatring. I Boulder Canyon, som er ein ca 20 kilometer lang dal vest frå hovudgata, er det mange forskjellig typar klatring og den nyutvikla buldringa. Etter klatretur kan ein sykle innom gågata for å få ei forfriskande lokal klatre øl. Min favoritt av dei lokale øl typane vart terrengsykkel ølet Fat Tire. Det var ein lun ale som ikkje var flat, men hadde ein fin rund smak med bredde i.

Buldrar på Monkey traversen. 

Boulder er nok favoritt byen min i USA. Atmosfæren slik eg opplever den er funky, ungdomleg, liberal, organisk, natur opptatt og aktivitets fokusert. Campusen til Universitet i Boulder er ein stor del av sentrum og er med på skape denne stemningen. At eg fekk meg ein bonus tur til Boulder i år var ein tilfeldigheit. Ane deltok på ei veke lang konferanse i Denver. Dermed kunne vi ta to familie weekend'ar i Boulder samt at Tiril og eg budde der mens Ane var på jobb.

Denne sentrumsparken likte alle i familien.

Dette vart eit lite reisebrev frå Boulder med fokus på buldring.

Seventh Secret

Grønn vinter har blitt grønn sommar i Vancouver. Denne helga er det Victoria day og Canadiarane seier ofte at denne ovale helga er starten på sommaren. I år vart denne helga innleia med 21 grader i Vancouver. Ane og eg nytta oss av at Tiril var i barnehagen og tok turen til North Shore etter lunsj. Vi hadde to timar til sykling før vi måtte hente Tiril i barnehagen. Kva kan Vancouver tilby innanfor si bygrense?

Eit møte med snøen igjen. Ane er klar for nedturen. 

Vi sykla oppover ein time og møtte på snøen igjen ca ved 1000 moh. På veg oppover kom vi i snakk med nokre andre sykelistar. Dei anbefalte oss å starte med stien Seventh Secret. 

Øvre del av Seventh Secret.

Seventh Secret kan by på variert underlag med lengre seksjonar med Western Redcedar plankar, brolagte seksjonar med granittsteinar og nokre lengre stokkar. Instillasjonen under har ei bru opp på ein gangske stor stein som akkurat går å sykle ned.  

Eit bulder med sykkel. 

Det er to avslutningar på stien. Ein følgjer stien eller ein kan ta ein avstikkar og følgje ein lengre trestokk.

Etter Seventh Secret sykla vi Leppard Trail som er ein XC-sti som går bortover, litt nedover, litt oppover for deretter å gå litt nedover.

Vi kom ut igjen på skogsbilvegen lengre nede og sykla opp igjen til Pipeline for å prøve oss på meir trekonstrukskjonar.

Vippa på Pipeline er imponerande. Denne tre konstruksjonen er den største eg har sett i skogen. Den er kring 75 - 100 meter lang og den er ein god meter over bakken.

Siste etappe var på Baden Powell stien. Tilsaman brukte vi ein ein god time ned igjen. Vi nådde akkurat barnehagen og hadde afterbike i hagen med grillfest saman med Tiril.

Sykling på eit nedfalls tre. Det kan vere ei Douglas-fir, Western Redcedar eller ei Western Hemlock. 

Etter ein vinter og vår på Mt. Fromme har sykkelferdigheitane auka i takt med trua på kva som kan syklast. Utfordringane har blitt høgare, brattare, tynnare og lengre. Skrentar og sva har blitt ein arena med sykkelen. På samme måte som eg tidligare har øvd på klatreruter til eg har klart å klatra dei, har eg i vinter og vår øvd inn sykkelstiar. For meg har dette vore ein ny måte å forholde seg til sykkelen. Eg har blitt glad i naturtypen tjukkaste barskogen og eg syns at den er kanskje vakrast når det regnar. Denne vinteren og våren tok sykkelgleda og gleda av å vere ute meg med på ei flott ferd i skogen.  

"Du bør kjøpe ein brukt Scratch", rådet kom frå Pål

Eg hadde spurt Pål på Facebook om eit tips til ein North Shore sykkel som eg kunne ta med til Whistler og til Høvringen, samt at den ville trivast i Sogn og Fjordane. Sykkelen burde vere god å sykle på samstundes som den burde like utfordringar nedover. Gjennom åra har eg vore borti fleire kombi produkt som t.d. Åsnes MT 54, som skulle vere ei god telemarkski og samstudes ei god fjellski. For å vere heilt ærleg var denne kombiskia ikkje god til nokon av delene. Derfor blir eg glad kvar gang eg møter eit produkt som mestrar fleire eigenskapar godt. Pål var tydeleg på kva sykkel eg burde leite etter i bruktmarkedet. I jungel av sykkelmerke, sykkelklasser og sykkeltypar har eg gjeve opp. Mange terrengsyklar har desse forkortingane festa ved seg: DH, FR, Enduro, AM og XC. Det var enklare før, DBS - den beste sykkelen og den kom i to modellar herresykkel og damesykkel. Då kombisykkelen frå DBS kom vart alt rota til. Eg ville ha den beste sykkelen eg kunne møte den canadiske vinteren, våren og sommaren med og i tillegg ta den med heim att til gamle landet. Soloppgang på Haugsvarden, solnedgang på Molden, slaps på Kongle Sladden og til å skremme turgåarar med ned Stedjeåsen etter jobb på veg heim til familiemiddag.

Scratch from nsmb.com on Vimeo.

Etter at eg hadde fått rådet frå Pål vurderte eg om det var eit bra råd. Pål er født på Sørstranda og han kjem på sykkeltur til Nordstranda. I tillegg framheva han også at den finaste natursyklinga i Gloppen er på Nordstranda. Slikt skapar tillit. Eg fant sykkelen min brukt i Calgary. Greyhound to den med seg over Rock Mountain i ei kolonnekøyring ein januardag i vinter.

Eg er godt nøgd med sykkelen min. Når eg ute å på tur har fleire spurt meg om eg likar sykkelen, og sidan eg er Nordfjording, så nøyer eg med å svare at det er ein bra sykkel. I den siste tida har det komme fleire testar på Scratch'en og det dei alle legger vekt på er kor allsidig sykkelen er. Eg er einig med kritikarane. Det er ein god tursykkel.

Testar og kommentarar om Scrath'en:

http://www.pinkbike.com/news/Trek-Scratch-Air-8-Previewed-2011.html

http://www.nsmb.com/4356-first-look-2011-trek-scratch-air

http://vimeo.com/23124351

Minus med fulldempa syklar er at dei er dyre, men heldigvis er det eit godt brukt marked for syklar på nettet. 

Ein skryte snutt frå Trek:
http://www.pinkbike.com/news/C3-McCaul-Semenuk-Shandro-in-Maui-2011.html

Squamish - Combo

Den lokale ute buldresesongen er igang. Superfly var det første bulderet eg klatra i Squamish. Det er eit klassisk bulder like ved stien opp til the Grand Wall på fjellklippa the Chief. The Chief er ein mektig granittvegg som er landemerket for Squamish. Veggen går nesten frå fjorden og 702 høgemeter opp til toppen.

Under store fjellveggar er det ofte store steinar. Buldreføraren til Squamish har 2500 graderte buldreproblem. Hovudbuldrefeltet i Squamish er under the Chief. Det er fleire andre buldrefelt i dalane kring Squamish. I Whistler, som er ca 40 minuttar køyring frå Squamish, er det også ein del buldring.

På laurdag hadde eg ein fin vårdag. Først buldra eg til fingrane og overkroppen vart godt møre. Deretter gjekk eg innom den lokale sykkelbutikken og spurte om dei hadde ein fin sykkeltur i nærområdet å anbefale. Dei sendt meg til stien / løypa Half Nelson med garanti at eg kom til å huske sykkelturen for resten av livet. For å komme til sykkelstien køyrte eg ein skogsbilveg nokre kilometer ut frå sentrum og deretter sykla eg ein liten halv time oppover på nokre mindre skogsbilvegar. Nedturen vart eit godt minne og ein fin måte å få rista laus støle armar. Det vart ein fin combo med buldring og sykling denne dagen. Ein god naturdag i Squamish.

Kongen av Powder King

Sandy er ein driftig laussnøjeger. Sidan 1971 har han vore på jakt etter laussnøen i Powder King Mountain Resort. Få andre har køyrt fleire høgdemeter uspora snø enn han i og i kring skianlegget Powder King. Å få vere med han på ski i tre dagar sist helg var ei skioppleving.

Sandy forklarer om kor i skogen ein fin den beste snøen.

"This glades have I been looking at for 40 years", seier Sandy. Det er fredag kveld og det er topptur planlegging for laurdagen. Greg, hans gode skikamerat bekreftar at dei hadde ikkje vore på denne nordaust sida før og han vil vere med. Toppturplanen går ut på å snørekøyre inn snowmobil trail'en i Pine Le Moray Provincal Park ein 5 - 7 kilometer før ein går opp på ein siderygg til Mt. Thomas. Barnsleg glede var å spore i smilet til 60 åringane når dei stod på ryggen og tok av skifellene sine. Vi såg over dalen til hyttene deira og under oss hadde vi 500 høgemeter med laussnø og flotte skogs-glenner (glades). Denne dagen hadde vi nok den beste laussnøeturen i Powder King.

Sandy er skogs-konsulent av yrke og eit av oppdraga han hadde i fjor var å planlegg for cat-ski ruter nord av skianlegget i Powder King. Søndagen vart derfor brukt i Magic Forest. Vi var så heldig å ha skogen åleine i år, og ha gleden av gå ut igjen dalen på feller. Neste sesong er cat-ski maskinene på plass og de blir lengre å gå for å finne uspora snø.

Her blir det catski trase neste vinter. 

For å gjere ei relativ lang historie kort har Ane vore utvekslingsstudent i Prince George, BC. I ein engelsk time fekk dei skrive om kva dei likte. Ane skreiv om å vere på ski. Dette førte til ho vart kjent med Roberta, sin engelsk lærar og familien hennar som har ei hytte i Powder King. For 13 år sidan signert Sandy og Roberta laussnøen kring Hodlekve med telemarksvingar. To skifamiliar hadde blitt kjent med kvarandre og dette var grunnen til vi var i Powder King i helga.

Vårskitur på Hollyburn Mountain - Cypress

Mollyburn Mountain 1350 moh. med utsikt heim.

I dag var eg på ein kort topptur ved Cypress Moutanin når Tiril sov lunsj. Cypress er det største av dei bynære skianleggene i Vancouver. Sidan Ane var på tur til Hollyburn sist vi var her var det i dag min tur til å gå på topptur og Ane sin tur til å gå nokre rundar med pulken i langrennsporet. Det vart ei lita kultur vandring på veg opp. Eg gjekk opp snowshoe sporet og snakka litt med trugefolket. Truger er i vinden i Vancouver og ved på langrenn- og trugestadionen er det minst 40 prosent som nyttar truger. Det er merka trugeløyper på samme måten som ein merkar langrennsløyper. Trugefolket var hyggelege, men eg var litt uheldig på veg opp. Eg kom litt nær ei litt stor trugedame. Ho vart litt overraska at nokon kunne passere henne. Dette resulterte i at ho brått og uventa kvelva. Eg sa sorry og spurte om eg skulle hjelpe ho opp igjen. Men eg fekk kjeft av mannen hennar. Så eg sa sorry ein gang til gjekk vidare. 

Whiskey Jack er kallenamnet til desse luringane.

Opp på toppen skilte eg lag med trugefolket. Medan dei hadde like langt å gå for å komme ned igjen hadde eg nordvest vendt skogskøyring i vente. Inngangen til  denne delen av skogen er litt krevjande. Ein må mellom to mindre klippeparti. Restultatet av dette var at det var tre andre skispor og mykje uspora snø. Med utsikt til alpinanlegget fekk eg 450 høgdemeter med god skogskøyring ned til vegen. Når eg kom bort igjen til langrennstadion hadde Tiril våkna. Ho inviterte til snøball kasting og ein kort skitur. Det var ein fin familietur med eit innslag av ein topptur. Ein turdag for store og små.

Gjestevisitt hos team "Jentekraft"

Denne historia har kanskje eit innhald som har parallellar til gutta på klatretur, men i denne historia er det tre jenter som er på tur. Klatreturen er lang, men dei skal ikkje klatre høgt eller langt. Dei skal buldre mykje og elles kose seg i seks månader. Oppvarminga har dei gjort i Hueco Tanks, Texas i januar og februar. I mars skal dei vere i Bishop. Målet med april og mai er at dei skal vere der det er best forhold i enten Fontainebleau og/eller Spania. Juni er tiltenkt i det litt høgare liggande Sveits. Med andre ord ein real tur uten real tur mat. Følg dei på bloggen: http://birgitnesheim.blogspot.com/

Caroline klatrar Bowling Pin sit start V6 

Ungdomane hadde rangla kvelden før og kom seinare enn kva planen var til Buttermilks. Vi slo leir ved steinen Bowling Bin og byrja buldredagen der. Etter litt oppvarming frå sola og nokre forsøk på sit starten hadde det utvikla seg ei lun stemning. Det var opplagt at dette buldret kom til å bli klatra. Eirik valte V8 sit starten. Dermed hadde vi alle noke å strekke fingrane etter. "Dette bulderet vil jeg gå med hatt" seier Caroline Løftingsmo. Om det var ei førstebestigning med hatt veit eg ikkje, men det var elegant. Etter at Birgit hadde klatra buldret vart ho akutt dårleg etter kvelden før. Ho gjekk frå å vere lett fyllesjuk til å måtte ta ein ørkentur for å ta ein kort prat med ein busk. Den lune stemninga forsatte og fleire av gjengen klatra bulderet. Carloline blar litt i notatboka si. "Vil dere høre diktet jeg har skrevet, det er for tiden favoritt diktet mitt. Det er bare noen forvirrede tanker, men jeg liker det". Vi likte alle diktet og det kom eit smil frå den liggande Birgit.

Etter lunsj vandra vi ned til Drifter steinen. Eg gjorde nokre forsøk til på High Plain Drifter, men det var tyngre enn dagen før. Caroline gjekk og såg litt i føraren og såg litt på steinane rundt seg. "Jeg trur at dette V8 bulderet kan jeg få til. Jeg henter skoene mine". Nokre minutter seinare er ho på god veg med dei forskjellige sekvensane i bulderet saman med Eirik. Mitt første møte med Caroline er frå 2002 og hennar glød for buldring merka eg alt då. Eg var klatretrenaren til barne- ungdomsgruppa hennar i 2 - 3 sessongar. Derfor er det kjekt å slå av ein liten buldre prat og oppleve buldre lidenskapen på Buttermilks nesten 10 år seinare.

Buttermilk stem - Jeanette gjer seg klar til å tøye ut litt

Ein tur-takk til Caroline, Birgit og Synnøve. Samt Jeanette og Eirik i team Tromsøkraft som skal bistå the Norwegians i Bishop i tre veker. På denne turen fekk eg påfyll av inspirasjon. God klatring og god tur vidare.

Bishop California - Buldring

For ei veke sidan hadde eg ikkje tenkt tanken på å reise på buldretur. Eg måtte tenke litt alternativt sidan eg skulle på tur åleine. Ryktene gjekk om at det var fleire kjente i Bishop. Facebook bekrefta dette og det kom melding om at det var gode buldre forhold. Dermed vart det buldretur og den lange køyreturen til Bishop.

Bishop ligg i ørkenen aust av fjellkjeda Sierra Nevada som har toppar opp til 4270 moh. Byen er på storleik med Førde og byen hevdar at dei er esel hovudstaden i USA. Dei skryter også av at det er godt fiske i elva Owen river. Nokre få innbyggarar har fått med seg at det er superb buldring i byen deira. Bybildet i hovudgata er sett saman av dei som er litt store og går med cowboy hatt, og dei litt mindre som går rundt med rare ullhuer og store dunjakker. Den siste gruppa er klatrande turister frå heile verda. Det mest kjente buldreområdet er Buttermilks. Gjengen eg skulle møte var ute av byen ein tur så første buldredag tok eg på Buttermilks.

Buttermilks 

Eit kjent buldrer på Buttermilks er Iron Man. Iron Man var klatra første gangen i 1981 av Tony Pupo. Hadde dette vore ei klatrerute i 1981 hadde det vore i den øvre delen av 5.12 klatregrad skalaen og dermed blandt dei vansklegaste sportklatrerutene for si tid. I dag er den gradert V4, som er ei moderat buldregrad, for dei som er interessert i slikt. Det er 10 år sidan eg var her sist og er dermed vorte 10 år eldre sidan sist. Eg måtte berre prøve å repetere det klassiske bulderet. I 2001 klarte eg ikkje å gå bulderet første dagen. Korleis var buldreforma i 2011?

Iron Man

Iron Man er ein travers som startar på gode grep, så blir grepa mindre og til slutt må ein gjere eit byks.

Iron Man bykset

Iron Man gjekk ikkje i første forsøk, men i tredje forsøk. Dermed fekk eg svar på spørsmålet mitt. Buldreformen er på høgde med kva den var når eg var litt yngre. To som er steingamle er Grandpa og Grandma. Desse to kampesteinane er dei to største buldra på Buttermilks. Skal eg gjere eit anslag er dei 18 - 20 meter høge.

Grandma ligger bak Grandpa

Liker ein å buldre på store steinar går det fleire ruter opp på toppen av Grandma. Rutene går på venstre del av den bakerste steinen ein ser på bilde. God tur til dei som likar slikt. Ein treng ikkje styrtmatte for å buldre slike bulder.

Singing pass - bakgården til Whistler

Skogskøyring 

Ane i farta 

Singing pass stien 

Whistler - grei tur vermelding

onight

Wed

Thu

Fri

Sat

White water

Vancouver er ein by som kan skryte av 1117.2 mm regn i året. I dag hadde regnet farge og snøgrensa kraup ned over skogen. Snøen gjekk over til regn i det det nådde bakken her i byen. På veg over brua til North Shore såg eg at det var kvitt langt ned i skogen. Sykkelturen min vart litt kortare i dag, men det gjorde ikkje noko. Eg er klar for meir snø, feller og pudder. Sykkelen min skal få litt kvile no.

Denne snutten er frå tysdagsturen min. Då sykla eg opp til snøgrensa på kring 600 moh. I dag var det så mykje snø på vegen at eg ikkje klarte å sykle oppover (ca 100 moh). Løysninga på den utfordringa var at eg trilla sykkelen oppover på ein av stiane. Inne i skogen var det 2 - 3 cm med snø og greit feste for skoa. Dagens tur var sett saman av to stiar i nettverket av stiar i nedre del av Mt Fromme.

Tilbake til emnet snø. Dei neste to vekene skal eg vere i snøen. Kommande søndag reiser eg med familie til Whistler. Vi har leigd ei leilighet og tidspunktet ser ut til å vere ideelt. Dei siste 7 dagane har det snøa 212 cm i Whistler. Eg gleder meg til å nytte fellene mine igjen og få køyrt uspora snø.

Turvanar - eit mønster etablerast

Det var berre nokre hundre meter igjen før eg var ved "Cliffbarsteinen" og "Tisselia". Namna til steinen og vegskråning nedan for har dei fått etter korleis mønsteret på Mt Fromme turane mine har utvikla seg. Kvifor eg har laga meg den vanen å stoppe i ein austleg sving har nok fleire grunnar. Først må ein ta hensyn til primærbehova. Ryggen og baken har godt av å skifte litt stilling etter ca ein halvtime framoverbøgd sittande på eitt sykkelsete i realtivt statisk posisjon, og på Cliffbarsteinen er det fint å legge frå seg sekken for å finne fram ein Cliffbar. Sykkel står fint ved Sykkelsteinen. Eg ser inn i ei snørenne på Mt Seymour og nokre snødekte toppar bak der. Utsyn frå tjukkaste skogen. Sykkelstein og Cliffbarstein er kantrunda granittsteiner som hadde vore flotte buldresteinar om dei hadde for fire ganger så store. Eg likar denne austlege svingen. I denne svingen tek eg ofte valet for kva stiar eg skal ta ned igjen. I dag sykla eg opp til Pipeline, tok på med hjelmen og vendte framhjulet nedover.

North Shore handverk - eit av elementa på Pipeline

Eit anna mønster som har etablert seg er at tysdag og torsdag etter lunsj er ut i naturen dagar. Dei to vala eg vurderar oftast er sykling eller ski. Slik forholda er no er sykling som peikar seg ut som vinnaren. Gode forhold på sykkel eller dårleg forhold på ski. Når det blir litt tørrare er det også mogleg å buldre. Det tek litt meir tid, men er fullt mogleg å få tid til. Alle desse val kan eg gjere utan å måtte ha avtale med nokre andre også. Som småbarnsfar er det også ein verdi.

Tysdag var eg å sykla på Mt Seymour. Stiane der er meir lik dei på Kaupanger. På Mt Seymour er det mindre bratt og mindre med North Shore instalasjonar. I sykkelguiden skildra dei at det er meir XC sykling på singel track. Eg sykla ein sti som blir trekt fram som ein av dei bedre singel track stiane i Vancouver. Det var bra, men eg må gje Mt Seymour ein sjanse til. Verken eg eller sykkelen min hadde dagen. Giren min kom på skakke og eg bomma litt med kart-lesinga. Ankomststien eg tok for å komme til Bridle Path var eit dårleg val.  ... and don't bother with the section past the Buster junction to the Bridle Path..., stod det i klar tekst for ei som lese føraren.

Slik går dagane her borte. Måndag og onsdag kveld er det Cliffhanger utan Cliffbar og i helga er vi alle tre på tur.

Vått, vilt og vakkert - sliten no

Dørstokk mila var lang i går, men eg tok meg sjølv i å sitte inne å sutre fordi det bøtteregna. Ein kulturforskjell som eg har opplevd er at canadiarane sykla i skogen sjølv om det regna. Sidan eg er her kan eg ikkje utgje meg for å vere ein solskinssyklar. Eit klassisk sitat som kan vere ein parall frå eit innandørsklatresenter er: "Klatra du ute også?" Eg har fått det spørsmålet her også så kanskje er det eit av dei globale spørsmåla.

Eg kom meg ut og det første eg gjorde på vegen til Mt Fromme var å køyre innom ein bensinstasjon. Når eg køyret ut der ifrå hadde bilen blitt meir trafikksikker med to nye vindusviskarar. Det var få andre sykelistar å sjå ved parkeringa. Eg tenkte ikkje over det då, men det var ingen andre der. Eg vurderte eit sekund om eg skulle sykle opp med gore tex anorakken. Gore tex hevdar at membranen deira er vatntett og pustar. Erfaringa tilseier at på ein slik dag blir alt vått. Det andre perspektivet er kor lite kler trenger eg når alt blir vått, og sidan ull varmar når det er vått var valet enkelt. Antrekket vart norsk ullundertøy med høghals og ei ullhue. 

Det fine med dette valet var at eg måtte sykle for å halde varmen. Eg sykla til eg kom opp i snøen og høyrte musiken frå skianlegget på toppen av fjellet Mt Grouse. Eg hadde sett på løypekartet at det var ein sykkelsti som var skildra som "old school" og  ikkje hadde desse større og mindre trekostruksjonane som kan vere glatte når det er vått. Å sykle stien med namnet Executioner (bødelen) skønnar eg no krevde ein god porsjon vilje for å kunne gjennomførast på ein god måte (for meg i dette tilfelle utan at ein går av sykkelen for mange ganger). Tanken bak å ta ned Executioner var å komme inn på traversstien Baden Powell i vestleg del og kunne følgje den i fleire kilometer tilbake til parkeringa. Dette var eit godt val og eg gjorde ei speidar helsing til Baden. Stien er ein multi purpose trail og er tilrettelagt både for natursyklarar og skogsvandrarar. Måten dei bygger stiar her er imponerande og det var mange fine bruer eg kryssa på min ferd mot parkeringa. Eg smilte av det eg såg rundt meg og eg smilte av kva eg fekk til opp på sykkelen av forseringar av våte røtter og steinar. Inn i skogen under dei store bartrea regna det ikkje, alt var berre vått, vilt og vakkert.  

"The North Shore in Vancouver is going through some big changes. The city took over much of the old school classic trails, then hired some of the people they were trying to bust for so many years for building "illegal trails", and had them replace all the old woodwork and stunts with bigger, better-built, burlier stunts. All hail Digger, and buy his movie...consider it a thank you, high five to the man who made it all possible". Kilde:www.pinkbike.com, Margus Riga

På min to og halv time lange ferd i skogen over millionbyen Vancouver møtte eg ingen andre. I dag gjorde det godt.

Det er mange fine nettsnuttar å finne på Pinkbike.com til og med regnversnuttar frå Vancouver Island.

Første turdag med shorts vart ein nedtur

Sjølv om det er minus grader eller 5 grader og regn er det shorts som er det rådande beinplagget til dei nedre ekstremitetane blant dei aktive canadiarane. I skogen blandt natursykelistane er det ganske store shorts'ar som er inn. Blandt dei meir urbane joggarane eg møter i parken er det kortare shorts og gjerne t-skjorte som er trenden.

Eg skulle berre ein innom Mec (Mountain Equipment Co-op) for å kjøpe blinkelykter til sykkelvogna, så stod eg brått og uventa framfor eit shortstativ og såg ubevisst på shorts'ar. Kvifor eg kom ut av butikken med ein shorts i handa den 1. februar og displayet på tempraturmålaren i bilen viste 2 grader er uvisst. Eg tok den på med ein gong.

Turen gjekk vidare opp Mountain Highway og inn i tjukkaste skogen på Mt Fromme. Eg følte med klar for Pipeline og sykla mot den. Denne sykkelstien har høyrt om, lest om og også sett nettsnuttar om. Sola skein frå ein kald blå himmel og det var barfrost i bakken. Eg trengte ikkje å bruke tid på å ta ein beslutning. Eg var klar for nedturen.


Pipeline from Sebastian Oppel on Vimeo.

Dagens nedtur gav meg årets største smil. Etter Pipeline sykla eg traversstien Baden Powell til eg kom til Natural High og retta framhjulet nedover igjen. Siste etappe var ned Lower Griffen. Eg skulle gjerne hatt eit bilde av shorts'en, men den er i vaskemaskina. Forresten er det ein ganske lite spennande short. Det var ikkje shorts'en som gav meg det store smilet i dag. Eg vart nok berre natural high. Takk til skogens stibyggarar og Moder Jord.

Canada - 2011

Hei igjen. Etter å ha vore lite aktiv ein periode tek eg opp igjen turbloggen. Første halvdelen av tjue elleve er eg i Vancouver. Eg skal prøve å formidle litt kva turar og aktivitetar eg er på ute i naturen. Det eg har brukt mest tid på fram til no er skogssykling i nord Vancouver. At skogssyklinga er ein fin vinteraktivitet var ein postiv overrasking.

Drikkerast på veg opp Mt. Fromme - North Shore Vancouver 

Sist onsdag var eg ein tur for å synfare buldringa i Squamish. Buldringa i Squamish er på granittblokker og der er store og små steinar å velje mellom. I buldreføraren er 2500 buldre problem... Det blir nok eit innlegg der frå når regnet gir seg og det tørkar opp.

Det fine med skogssykling er at ein kan sykle sjølv om det vått og regna. Den eine gangen eg var å sykla var det slaps. Frå leiligheta der vi bur tek det ca. 30 minuttar å køyre til parkeringa til Mt. Fromme.

Litt spent før første tur på ein dobbel svart sykkelsti.

Eg vurderar å kjøpe hjelmkamera i år. Det er litt "harry", men eg er nesten alltid på tur åleine her borte. Det kan vere ein måte å ta litt bilder og film frå turane. Eg sjekkar på litt på bruktsidene på nettet. Her er ein snutt frå Ladies Only:


North Shore - Fromme - Ladies Only to Upper Skull from North Shore Bike Shop on Vimeo.

Dei fleste som dreg til Canada om vinteren er her for å stå på ski. I Vancouver er det tre lokale skianlegg. Det er fine anlegg til kveldskøyring og ein kan få glimt av laussnø. Den eine dagen eg var i Cypress fekk eg køyrt pudder. Ved vestkysten av Canada må ein fjells for å finne tørrsnø. Det tek to timar til Whistler eller Mt. Baker (U.S.).  Begge desse anlegga har gode moglegheitar for toppturar i høgfjellet. Vi var ein tur til Whistler, men då vart det køyring i anlegget. For å komme inn til Canadian Rockies og tørrsnøen tek det 7 timar å køyre. Eg håpar at eg får meg ei veke i Revelstoke litt seinare i vinter.