Whistler - grei tur vermelding

onight

Wed

Thu

Fri

Sat

White water

Vancouver er ein by som kan skryte av 1117.2 mm regn i året. I dag hadde regnet farge og snøgrensa kraup ned over skogen. Snøen gjekk over til regn i det det nådde bakken her i byen. På veg over brua til North Shore såg eg at det var kvitt langt ned i skogen. Sykkelturen min vart litt kortare i dag, men det gjorde ikkje noko. Eg er klar for meir snø, feller og pudder. Sykkelen min skal få litt kvile no.

Denne snutten er frå tysdagsturen min. Då sykla eg opp til snøgrensa på kring 600 moh. I dag var det så mykje snø på vegen at eg ikkje klarte å sykle oppover (ca 100 moh). Løysninga på den utfordringa var at eg trilla sykkelen oppover på ein av stiane. Inne i skogen var det 2 - 3 cm med snø og greit feste for skoa. Dagens tur var sett saman av to stiar i nettverket av stiar i nedre del av Mt Fromme.

Tilbake til emnet snø. Dei neste to vekene skal eg vere i snøen. Kommande søndag reiser eg med familie til Whistler. Vi har leigd ei leilighet og tidspunktet ser ut til å vere ideelt. Dei siste 7 dagane har det snøa 212 cm i Whistler. Eg gleder meg til å nytte fellene mine igjen og få køyrt uspora snø.

Turvanar - eit mønster etablerast

Det var berre nokre hundre meter igjen før eg var ved "Cliffbarsteinen" og "Tisselia". Namna til steinen og vegskråning nedan for har dei fått etter korleis mønsteret på Mt Fromme turane mine har utvikla seg. Kvifor eg har laga meg den vanen å stoppe i ein austleg sving har nok fleire grunnar. Først må ein ta hensyn til primærbehova. Ryggen og baken har godt av å skifte litt stilling etter ca ein halvtime framoverbøgd sittande på eitt sykkelsete i realtivt statisk posisjon, og på Cliffbarsteinen er det fint å legge frå seg sekken for å finne fram ein Cliffbar. Sykkel står fint ved Sykkelsteinen. Eg ser inn i ei snørenne på Mt Seymour og nokre snødekte toppar bak der. Utsyn frå tjukkaste skogen. Sykkelstein og Cliffbarstein er kantrunda granittsteiner som hadde vore flotte buldresteinar om dei hadde for fire ganger så store. Eg likar denne austlege svingen. I denne svingen tek eg ofte valet for kva stiar eg skal ta ned igjen. I dag sykla eg opp til Pipeline, tok på med hjelmen og vendte framhjulet nedover.

North Shore handverk - eit av elementa på Pipeline

Eit anna mønster som har etablert seg er at tysdag og torsdag etter lunsj er ut i naturen dagar. Dei to vala eg vurderar oftast er sykling eller ski. Slik forholda er no er sykling som peikar seg ut som vinnaren. Gode forhold på sykkel eller dårleg forhold på ski. Når det blir litt tørrare er det også mogleg å buldre. Det tek litt meir tid, men er fullt mogleg å få tid til. Alle desse val kan eg gjere utan å måtte ha avtale med nokre andre også. Som småbarnsfar er det også ein verdi.

Tysdag var eg å sykla på Mt Seymour. Stiane der er meir lik dei på Kaupanger. På Mt Seymour er det mindre bratt og mindre med North Shore instalasjonar. I sykkelguiden skildra dei at det er meir XC sykling på singel track. Eg sykla ein sti som blir trekt fram som ein av dei bedre singel track stiane i Vancouver. Det var bra, men eg må gje Mt Seymour ein sjanse til. Verken eg eller sykkelen min hadde dagen. Giren min kom på skakke og eg bomma litt med kart-lesinga. Ankomststien eg tok for å komme til Bridle Path var eit dårleg val.  ... and don't bother with the section past the Buster junction to the Bridle Path..., stod det i klar tekst for ei som lese føraren.

Slik går dagane her borte. Måndag og onsdag kveld er det Cliffhanger utan Cliffbar og i helga er vi alle tre på tur.

Vått, vilt og vakkert - sliten no

Dørstokk mila var lang i går, men eg tok meg sjølv i å sitte inne å sutre fordi det bøtteregna. Ein kulturforskjell som eg har opplevd er at canadiarane sykla i skogen sjølv om det regna. Sidan eg er her kan eg ikkje utgje meg for å vere ein solskinssyklar. Eit klassisk sitat som kan vere ein parall frå eit innandørsklatresenter er: "Klatra du ute også?" Eg har fått det spørsmålet her også så kanskje er det eit av dei globale spørsmåla.

Eg kom meg ut og det første eg gjorde på vegen til Mt Fromme var å køyre innom ein bensinstasjon. Når eg køyret ut der ifrå hadde bilen blitt meir trafikksikker med to nye vindusviskarar. Det var få andre sykelistar å sjå ved parkeringa. Eg tenkte ikkje over det då, men det var ingen andre der. Eg vurderte eit sekund om eg skulle sykle opp med gore tex anorakken. Gore tex hevdar at membranen deira er vatntett og pustar. Erfaringa tilseier at på ein slik dag blir alt vått. Det andre perspektivet er kor lite kler trenger eg når alt blir vått, og sidan ull varmar når det er vått var valet enkelt. Antrekket vart norsk ullundertøy med høghals og ei ullhue. 

Det fine med dette valet var at eg måtte sykle for å halde varmen. Eg sykla til eg kom opp i snøen og høyrte musiken frå skianlegget på toppen av fjellet Mt Grouse. Eg hadde sett på løypekartet at det var ein sykkelsti som var skildra som "old school" og  ikkje hadde desse større og mindre trekostruksjonane som kan vere glatte når det er vått. Å sykle stien med namnet Executioner (bødelen) skønnar eg no krevde ein god porsjon vilje for å kunne gjennomførast på ein god måte (for meg i dette tilfelle utan at ein går av sykkelen for mange ganger). Tanken bak å ta ned Executioner var å komme inn på traversstien Baden Powell i vestleg del og kunne følgje den i fleire kilometer tilbake til parkeringa. Dette var eit godt val og eg gjorde ei speidar helsing til Baden. Stien er ein multi purpose trail og er tilrettelagt både for natursyklarar og skogsvandrarar. Måten dei bygger stiar her er imponerande og det var mange fine bruer eg kryssa på min ferd mot parkeringa. Eg smilte av det eg såg rundt meg og eg smilte av kva eg fekk til opp på sykkelen av forseringar av våte røtter og steinar. Inn i skogen under dei store bartrea regna det ikkje, alt var berre vått, vilt og vakkert.  

"The North Shore in Vancouver is going through some big changes. The city took over much of the old school classic trails, then hired some of the people they were trying to bust for so many years for building "illegal trails", and had them replace all the old woodwork and stunts with bigger, better-built, burlier stunts. All hail Digger, and buy his movie...consider it a thank you, high five to the man who made it all possible". Kilde:www.pinkbike.com, Margus Riga

På min to og halv time lange ferd i skogen over millionbyen Vancouver møtte eg ingen andre. I dag gjorde det godt.

Det er mange fine nettsnuttar å finne på Pinkbike.com til og med regnversnuttar frå Vancouver Island.

Første turdag med shorts vart ein nedtur

Sjølv om det er minus grader eller 5 grader og regn er det shorts som er det rådande beinplagget til dei nedre ekstremitetane blant dei aktive canadiarane. I skogen blandt natursykelistane er det ganske store shorts'ar som er inn. Blandt dei meir urbane joggarane eg møter i parken er det kortare shorts og gjerne t-skjorte som er trenden.

Eg skulle berre ein innom Mec (Mountain Equipment Co-op) for å kjøpe blinkelykter til sykkelvogna, så stod eg brått og uventa framfor eit shortstativ og såg ubevisst på shorts'ar. Kvifor eg kom ut av butikken med ein shorts i handa den 1. februar og displayet på tempraturmålaren i bilen viste 2 grader er uvisst. Eg tok den på med ein gong.

Turen gjekk vidare opp Mountain Highway og inn i tjukkaste skogen på Mt Fromme. Eg følte med klar for Pipeline og sykla mot den. Denne sykkelstien har høyrt om, lest om og også sett nettsnuttar om. Sola skein frå ein kald blå himmel og det var barfrost i bakken. Eg trengte ikkje å bruke tid på å ta ein beslutning. Eg var klar for nedturen.


Pipeline from Sebastian Oppel on Vimeo.

Dagens nedtur gav meg årets største smil. Etter Pipeline sykla eg traversstien Baden Powell til eg kom til Natural High og retta framhjulet nedover igjen. Siste etappe var ned Lower Griffen. Eg skulle gjerne hatt eit bilde av shorts'en, men den er i vaskemaskina. Forresten er det ein ganske lite spennande short. Det var ikkje shorts'en som gav meg det store smilet i dag. Eg vart nok berre natural high. Takk til skogens stibyggarar og Moder Jord.